Ποιήματα 2010-2014

 ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

 

 

 

Τώρα το ξέρω
 Πρέπει ν’ αγαπήσω τη ζωή
 Ανάμεσα απ’ τα συντρίμμια
 Που βρίσκονται μπροστά μου
 Πρέπει να αγαπήσω ξανά
 Κάθε μικρό κομμάτι
 Κι ένα ένα να τα βάλω στη σειρά
 Όμορφα δεν είναι μόνο
 Τα απείραχτα πράγματα
 Και τα σπασμένα αγάλματα
 Έχουν τη δική τους τη χάρη
 Και ίσως είναι αυτά
 Που πιο πολύ μας μοιάζουν.

ΜΑΤΙΩΝ ΤΕΙΧΗ

 

θα κλείσουν τα τοιχώματα των ματιών

 στις αναγκαστικές προκλήσεις…

 

 Μοναδικός σύμμαχος η ελπίδα

 που επιμένει να επιστρέφει

 για να γκρεμίζει

 του αδυσώπητου χρόνου κάστρα

 μαρτυρώντας την έκπληξη

 μιας ανησυχίας αμφίβιας

 που παθιάζεται στο νέο.

 

 Έτσι, οι πράξεις

 θα συνεχίσουν να ανατρέπουν

 την αβεβαιότητα του μέλλοντος 

 με την ασκητική της βεβαιότητας

 πελεκώντας λέξεις

 σε όλες τις υποτιθέμενες προσδοκίες

 που ματώνουν ρωγμές αμφιβολίας

 πάνω στα κλειστά των ματιών τείχη.